Een olifant als gids en nooit meer Mutinta zijn...

Hallo allemaal :-)

Het is ondertussen al twee weken geleden dat ik nog iets van mij heb laten horen, maar dat heeft een reden! Zoals jullie wel weten gaat alles hier in Zambia wat trager, aangezien de ‘Hakuna Matata’ – regel hier meer dan ooit te voren. Als ik mij de schoolvakantie in België nog goed kan herinneren dan was het ongeveer 2 weken geleden Paasvakantie bij jullie, wel bij ons is onze paasvakantie twee weken geleden begonnen. ;-)

Aangezien de laatste schooldag op 9 april 2015 was,  hebben Shirley en ik besloten om van onze laatste twee weken in dit prachtige land te genieten. We hebben hele leuke uitstappen gepland en daar wil ik jullie graag meer over vertellen! Het eerste wat op de planning stond was een dagje naar Botswana gaan. Daar is namelijk een heel mooi natuurpark: Chobe. Nog voor we in het park waren kwamen we al iets tegen… Mijn lievelingsdier, namelijk olifanten! Het leek wel alsof de olifant ons ging begeleiden naar Botswana, want hij liep rustig voor onze auto en alvast in de goede richting.

Wist – je dat –jes:

Olifanten zijn ongeveer 22 maanden zwanger en kunnen tussen tot 75 jaar worden.

Een mannelijke olifant blijft tot zijn 18^e levensjaar bij zijn mama. Nadien is het tijd om zijn eigen kudde op te stichten. Een vrouwelijke olifant blijft tot het einde van haar leven bij haar mama.

Als er één olifant van de hele kudde sterft dan rouwt heel de kudde mee. Ondanks dat olifanten zich perfect alleen kunnen verplaatsen, aangezien hun enige vijand de mens is, gebeurt dit zelden.

Is het nu al wat meer duidelijk waarom ik zo verzot ben op deze geweldige diersoort?

Dat was niet het enige indrukwekkende dat we op weg naar Botswana tegen kwamen, want niet enkel toeristen gaan naar Botswana. Het was nog maar slechts 8u en er stonden al zeker 106 vrachtwagens te wachten om op de overzetboot te gaan… Die vrachtwagenchauffeurs hadden nog een lange dag voor de boek, zeker als je weet dat er slechts 1 vrachtwagen tegelijk op deze boot kan geplaatst worden.

Wij werden ook met een boot naar de overkant gebracht, maar gelukkig gebeurde dit niet één per één! Eens we aan de overkant waren, zijn we een bus opgestapt. We werden vergezeld door verschillende andere toeristen van Amerika en Duitsland. Eens we werkelijk in Botswana binnen waren, moesten we allemaal met onze schoenen op een stukje stof gaan staan met ontsmettingsmiddel op. Zodat we zeker en vast geen bacteriën in Botswana zouden binnen brengen!

De paspoorten waren terwijl al in orde gebracht, onze schoenen waren ontsmet en iedereen begon steeds beter wakker te worden. We waren allemaal klaar om er een leuke dag van te maken!

Het eerste deel van onze safari brachten we door op een boot. Van op de boot hebben we tallozen nijlpaarden, olifanten, krokodillen, impala’s, kleurrijke vogelsoorten en buffels bewonderd. Ik had al veel gelezen over schutkleuren en wat het nut er van is, maar toch vond ik als ik deze dieren op Google opzocht er weinig of niets van deze schutkleuren te merken was. Dat klopt dus helemaal niet! Deze dieren hebben wel schutkleuren, meestal was ik één van de laatsten die zag waar de dieren zich precies bevonden. Diegene die me goed kennen zullen nu wel luidop denken: typisch Nele!

In de namiddag stond het tweed deel van onze safari – uitstap ons al op te wachten. We werden namelijk met een safari – auto mee de bosjes ingenomen. Op zoek naar nog meer olifanten, impala’s, aapjes, giraffen, leeuwen, knobbelzwijnen en nog meer diersoorten waarvan ik de gekke namen niet kan onthouden! Eens we terug thuis waren, zijn Shirley en ik al meteen in een diepe slaap gevallen en droomden we over ons volgend avontuur. ;-)

De volgende uitstap die op onze planning stond was het bezoeken van het dorp Mukuni. Eén van de verkopers, Golden, van de Maramba markt had ons tijdens één van onze souvenir uitstapjes betrapt terwijl we spraken over het bezoeken van een dorp. Hij stelde voor om ons mee te nemen, naar het dorp waar zijn familie leeft. Dat aanbod sloegen we natuurlijk niet af, want het was een win – win situatie. Wij hebben meer geleerd over het leven van in een dorp en brachten enkele spullen met ons mee die we sowieso wouden achterlaten in Livingstone. Dus of het ging in de vuilnisbak terecht komen of we kunnen er mensen gelukkig mee maken? Onze keuze was snel gemaakt! We hebben een heel uitgebreide rondleiding gekregen in Mukuni, Nshima met makreel en ‘rape’ gegeten en ontelbaar blije en gelukkige mensen gezien. Onze handdoeken, potjes, broeken, t – shirts, pulls, … zijn ondertussen al aan hun 2^e leven begonnen!

Nadat we terug een paar dagen reflecties hadden getypt, vonden we dat het tijd was voor onze laatste uitstap. Het rijdt op vier wielen, je draagt geen gordel, je zit helemaal alleen, bent ongelooflijk vuil als het gedaan is, het stuur trekt tegen als je wil draaien, het maakt een luid brommend lawaai, bent verplicht om een helm te dragen en ik ben er niet zo straf in… Inderdaad! We zijn gaan quat - rijden! Los van het feit dat ik enkele struiken, kleine bomen en plassen niet kon ontwijken, heb ik er toch met volle teugen genoten! :-D

Vlak na deze activiteit kreeg ik telefoon van Veerle, onze projectmanager van VVOB, met minder leuk nieuws. Ze vertelde me namelijk dat we vrijdag 24 april om 9u een presentatie moesten geven in Lusaka over onze ervaringen. Helaas was het al woensdag 22 april, dus we hadden nog maar een dag en een paar uur om alles in orde te brengen: bus ticket kopen, geld af halen, koffers maken, ons verblijf in DALICE betalen, afscheid nemen van de kleuterjuffen, Patrick, onze vrienden van het college, onze vrienden van uit de stad, … . We wisten beiden even niet meer waar we waren, wat we eerst moesten doen en wat er nog moest gebeuren. Gelukkig ging dit moment al snel voorbij en zijn we meteen begonnen met een planning op te stellen! Eens dat alles geregeld was, kwamen we aan het moeilijkste deel van onze laatste uren in Livingstone. We moesten namelijk nog afscheid nemen van al onze vrienden. We bleven maar rond bellen en aan iedereen vragen of ze naar ons huisje wouden komen om afscheid te nemen, want eer wij al onze vrienden zouden gevonden hebben… Kelvin en Philip stelden voor om er samen een leuke laatste avond van te maken. Zij gingen inkopen doen in Shoprite en terwijl konden wij ons verder voorbereiden voor de dag van vertrek. Het was een heel gezellige laatste avond in Livingstone. Collins en Friday zijn onze beste vrienden van op het college. We waren dan ook héél gelukkig toen we ze voor onze voordeur zagen staan! Ze hebben ons beiden een gezegende vlucht gewenst. Er zijn geen traantjes gevloeid, waarschijnlijk omdat alles in een enorme rush verliep. Toch ga ik ze missen, onze jongens van het college… Eens dat zij weg waren, was ons volgend bezoek er al: Kelvin en Philip met een overvolle boodschappentas! Kelvin heeft in ons huisje voor ons macaroni gemaakt, waarvan we nadien allemaal zo moe waren! Het was ongelooflijk lekker, maar zoals bij elke Zambiaanse portie: VEEL TE VEEL!

De volgende ochtend stonden onze koffers aan de deur, leek het huis al leeg en verlaten en zowel Shirley als ik met gemengde gevoelens voor onze voordeur ongeduldig te wachten op Tobias. Die ons naar het busstation zou brengen. Het is vreemd om uit te leggen. Ik heb er de laatste dagen echt meer en meer naar verlangt om naar huis te gaan, maar eigenlijk wou ik helemaal niet weg uit Livingstone… Niet om daarna naar Lusaka te gaan. Ik was zo graag in Livingstone, daar was alles wat we wouden en nodig hadden: vrienden, leuke restaurantjes, gezellige gesprekken die dan veel langer duren dan gepland, super grappige kleuterjuffen, schattige kleuters, … . Maar er zat niets anders op, we moesten hoe dan ook naar Lusaka. Ten eerste om de presentatie voor VVOB te geven en ten tweede om te wachten op ons vliegtuig richting thuis.

Na een lange busreis van 8u reden we eindelijk Lusaka binnen. Wat was ik geschrokken… Lusaka is helemaal anders dan Livingstone. Zo groot, druk, veel auto’s, veel mensen, straten in verschillende richtingen, grote shoppingcentra’s en het is hier ook zo koud! Hoe langer de bus in Lusaka reed, hoe meer ik Livingstone begon te missen en te beseffen dat het echt voorbij is. Nooit meer Mutinta zijn…

De studenten van het college hebben Shirley en mij Zambiaanse bijnamen gegeven:

Chimounia en Mutinta. Shirley was Chimounia en ik Mutinta.

De betekenis van Chimounia is een zus hebben

en bij Mutinta is het de oudste zijn.

Nu dat mijn avontuur in Zambia stilletjes aan op zijn einde loopt, gaan Shirley en ik straks nog voor een laatste keer van de heerlijke Nshima genieten. Want hoe dan ook als er dan al Nshima in België is, zal die toch nooit zo lekker smaken als hier! Nadien is het tijd om ongeduldig op onze taxi te wachten die ons naar de luchthaven van Lusaka zal brengen. Deze nacht om 0u30 stijgt onze vlieger op en nadien gaan we enkel nog maar dichter richting thuis. Dit is het allerlaatste blogbericht dat ik vanuit Zambia gepost heb, maar nog niet het allerlaatste van mijn blog. :-D

Veel liefs

Nele