Het pre - school kapsalon en de smaak van uitgedroogde pindakaas...

Uucaani! (Hallo in Lozi) 

Vorige week dinsdag zijn Shirley en ik terug naar de immigratiedienst geweest. Gelukkig waren we niet alleen, Patrick is met ons mee gegaan en toen hebben we voor de laatste keer onze handtekening gezet. We waren beiden opgelucht toen we wisten dat eindelijk alles achter de rug is en we terug gerust kunnen verder doen met onze stage.

Eens dat alle problemen van de baan waren, konden we ons eindelijk terug concentreren op het project. De activiteitendoos begint steeds meer en meer vorm te krijgen! We hebben de doos vol gekleefd met gekleurd papier en zo werd de oude doos van Shoprite een kleurrijke speeldoos voor in de kleuterklas. Voor elke activiteit hebben we ook de lesvoorbereidingen afgekregen en deze natuurlijk vertaald naar het Engels, zodat het voor de leerkrachten en de studenten ook duidelijk is wat ze met de verschillende materialen kunnen doen. Het is de bedoeling dat de activiteitendoos helemaal gevuld wordt met verschillende voorwerpen dat de leerkrachten in de klas kunnen gebruiken. De low – cost muziekinstrumenten zitten er al in! We hebben lege flessen water, frisdrank en brikjes gebruikt als schud- en slaginstrumenten. Elk muziekinstrument maakt een ander geluid, dit komt natuurlijk door de verschillende materialen die we als opvulling hebben gebruikt: stokjes, zand, maïs, rijst, propjes papier, steentjes, kroonkurken, dopjes van flessen en bloem. Natuurlijk hebben we nadien alle muziekinstrumenten versierd met gekleurd papier zodat ze de kleuters aantrekken. We hebben de doos en de muziekinstrumenten al aan Getrude, één van de leerkrachten van de pre – school, getoond. Ze is al een grote fan van onze doos! :-D Met haar reactie waren we natuurlijk heel blij, want het is tenslotte voor hun en de kinderen dat we die doos gemaakt hebben.

Ik vind het echt fijn in de kleuterschool, de leerkrachten zijn heel open en de kinderen vertrouwen ons steeds meer en meer. Het liefst van al zou ik duizend en één filmpjes met jullie willen delen. Doordat het internet hier redelijk traag gaat, is dat niet mogelijk… . Daarom heb ik een andere manier gezocht om jullie te kunnen mee nemen in de wondere wereld van de kleuters. Vandaar de volgende opsomming:

• Na elk lesuur gaan de kinderen naar het toilet. Eergisteren merkte ik dat David zijn handen stond te wassen, maar hij was nog niet naar het toilet geweest. Ik vertelde hem dat hij eerst naar het toilet moest gaan en pas nadien zijn handen moest wassen. Hij keek me eerst bedenkelijk aan en toen zei hij met een heel serieus gezicht: “Teacher, first I want to go to the toilet. Is that allright?”

•  De kleuters vinden het geweldig om vlechtjes te maken in mijn haar. Meestal begint er één kleuter aan de haren van mijn staart te prutsen en nadien staan er verschillende kleuters rond mij om toch maar een plukje haar te kunnen vast houden. Vorige week vroeg ik aan de kleuters wat ze eigenlijk van plan zijn met mijn haar en toen zei één van de meisjes: “Teacher, we want to collour your hear! Is it allright if I put some pink on it?” Zo belandde ik plots in het kapsalon van de pre – school. Als ik de kinderen mag geloven, was het eindresultaat verbluffend!

•  Wanna is een peuter die heel verlegen is als de leerkrachten hem iets vragen. Als de leerkracht even de klas verlaat, staat hij vooraan in de klas en begint hij heel luid verschillende liedjes te zingen. Dan lijkt het wel alsof hij de leerkracht is! J Een heel grappig zicht, zeker als je weet dat hij de jongste kleuter is.

• De kinderen van in de tweede kleuterklas kregen les over Goliath en David. Juf Getrude had het verhaal de dag voordien ook al verteld en vertelde het nog eens. Nadien zei ze: “Who can tell us the story of the small boy David?” Ik was heel benieuwd wie het verhaal opnieuw kon vertellen, maar blijkbaar had ik mij fout uitgedrukt. Voor ik het goed en wel besefte stond ik zelf vooraan het verhaal van Goliath en David te vertellen. Doordat ik voor de nodige intonatie en mimiek zorgde keken de kleuters mij met grote ogen aan en waren ze echt onder de indruk. Nadien ging ik terug zitten om de potlodendoos verder schoon te maken en plots zei Clive, één van de kleuters, tegen mij: “Teacher, can you tell me a new story? I like it to listen to you…” Toen smolt ik helemaal weg en het was niet door de hoge temperatuur! (35°C)

•  Er zaten twee kleuters naast mij buiten op de speelplaats. Ze waren al een hele tijd mijn armen aan het strelen en liedjes aan het zingen. Plots merkte het ene kindje de sproetjes die ik op mijn armen heb op. Ze fluisterde tegen de andere kleuter: “Look at the arms of the teacher!” “What’s that? How could that happen?” “It’s just because I touched her. It is comming of from my hands!” De kinderen keken elkaar verbaasd aan en keken snel naar hun eigen armen en handen. Toen ik hun vroeg wat ze aan het doen waren, zeiden ze heel serieus dat ze gewoon aan het nakijken waren of zij ook witte vlekjes hadden van mijn handen. :-P

Het is maar een klein stukje van wat ik dagelijks mee maak, maar ik hoop dat jullie nu toch een beter zicht hebben op wat de kinderen onbewust met mij doen. Eens ik veilig en wel terug in Solleveld ben, zal ik jullie overrompelen met eindeloze leuke, ontroerende en grappige verhalen van de kleuterklas. Wees voorbereid! ;-) 

Ik weet dat het (alweer!) een hele tijd geleden is dat ik nog een blogbericht heb gepost, maar doordat we wat achterstand hadden opgelopen met de visum en elektriciteit problemen wouden we eerst de achterstand voor ons project in halen. Volgende keer horen jullie (hopelijk…) sneller iets van mij! 

Veel liefs

Nele

Ps: Shirley en ik wouden ons meer inburgeren. Daarom hadden we samen besloten om iets typisch Zambiaans te bestellen. Op de kaart zagen we “cetapillars” staan en dat zag er voor ons wel heel typisch Zambiaans uit. Voor we het goed en wel beseften, stond er een bord met geroosterde rupsen voor onze neus. In het begin was het moeilijk, maar uiteindelijk hebben we er ons dan toch maar aan gewaagd en elk eens geproefd van deze geroosterde beestjes. Het was een ervaring, maar toch niet voor herhaling vatbaar.  Ik vond dat het smaakte naar uitgedroogde pindakaas met brokjes… :-P

Nogmaals mijn hart verloren en heel veel stress!

Ulishani :-D (Hallo in Bemba)

Het is alweer een tijdje geleden dat ik nog iets gepost heb, maar dat is met een reden! ;-) Ik hoop nu terug regelmatige blogberichten te kunnen posten in het weekend.

Tijdens mijn vorig blogbericht sprak ik over het nieuwe begin bij DALICE pre – school. Op dat begin hebben we echter nog een paar dagen moeten wachten, want vorige week was er net een extra weekje vakantie en gingen er dus geen lessen door in de pre – school. Dat zorgde er natuurlijk wel voor dat we veel en goed hebben kunnen doorwerken aan het project. Shirley en ik staan dus al een heel stuk verder met ons project dan een  paar weken geleden, maar toch blijft de hoop werk die we nog moeten doen hoog. (Mh.. nu begin ik te twijfelen of ik jullie wel al verteld heb wat de projecten precies zijn die Shirley en ik gaan uitwerken. Ach, of ik het nu al verteld heb of niet. Zoals de meesten onder jullie wel weten vertel ik zo vaak verschillende zaken meerdere keren. Dus waarom deze keer dan niet? :-D)

Het eerste project dat we gaan uitwerken is een activiteitendoos ontwerpen. In die activiteitendoos gaan we verschillende activiteiten op basis van 10 thema’s uitwerken. Bij elk thema zijn er 5 activiteiten die gebaseerd zijn op verschillende ontwikkelingsdomeinen.

Die ontwikkelingsdomeinen zijn: 

• Wiskunde
• Taal
• Sociaal
• Creatief
• Beweging

In die doos gaan we ook zelfgemaakte materialen steken die duurzaam zijn. Moesten die materialen toch stuk geraken dan hebben we al meteen een oplossing klaar, want we steken er ook verschillende werkplannen in. Zo kunnen de leerkrachten (en eventueel ook de studenten) deze materialen gemakkelijk namaken.

Het tweede project dat Shirley en ik gaan uitwerken is een individueel project. Shirley gaat het dag verloop introduceren in de peuterklas (vanaf 3 jaar tot 4 jaar). Ik ga de hoeken heropbouwen in de kleuterklas (vanaf 4 jaar tot 6 jaar). Het zou mooi zijn moest ik het ook in de peuterklas kunnen realiseren, maar daarvoor is de klas veel te klein…

Begin deze week zijn we naar de pre – school gegaan. Ik merkte meteen een verschil tussen de kinderen van Nakatinte  en de kinderen van DALICE. Deze kinderen zijn veel rustiger en ze spelen samen zonder ruzie te maken. Natuurlijk neemt dat niet weg dat ik de kinderen van Nakantinte mis… Want kinderen blijven nog steeds kinderen en ik wou dat ik voor hen allemaal iets kon betekenen. 

Shirley en ik hebben aan de leerkrachten van DALICE pre – school onze projecten voorgelegd en ze waren meteen een grote fan van alles dat we willen realiseren in de school. Ze stonden er meteen voor open om van ons te leren en om ons ook nieuwe zaken aan te leren. Dat gaf mij een heel goed en welkom gevoel. Op sommige momenten leek het wel alsof we overbodig waren, doordat al de studenten van het 2^e jaar kleuteronderwijs ook in de kleuterklassen waren. Dit kwam doordat de docenten van kleuteronderwijs naar een workshop waren en de studenten dus geen les konden krijgen. Daarom hebben de docenten beslist dat de studenten deze week les zouden geven in de pre – school. Doordat de leerkrachten al zo veel hulp kregen van al die studenten konden Shirley en ik niet veel meer doen, maar zo konden we wel goed observeren. (Always look on the bright side of life!)

Vorige week was het een zware week en ik voelde me echt een slechte kleuterjuf in – spé… Omdat ik precies niets kon waarmaken en het leek alsof ik de aantrekkingskracht tegenover de kinderen verloor. Gelukkig heeft deze week me terug energie gegeven en heb ik beseft dat ik het wel nog steeds kan en ook echt wil! :-D De kinderen hebben mij terug energie gegeven en ik heb (alweer!) mijn hart verloren aan al hun mooie oogjes en glimlachjes!

Weten jullie nog wanneer we onze eerste stappen op de Zambiaanse grond zetten? Inderdaad, dat was op  3 februari 2015. Toen stonden we met kleine oogjes aan de douane om ons allereerste Zambiaans visum aan te vragen. Dat was geen enkel probleem en alles verliep vlot, maar helaas is het visum slechts 30 dagen geldig. Shirley en ik zijn nu al een maand in Zambia en dat betekent dus dat het tijd was om een nieuw visum aan te vragen. Het was allesbehalve een gemakkelijke opdracht. De eerste keer zijn we alleen naar de ambassade geweest, dat was een zeer slecht plan. Ze hebben ons echt op de rooster gelegd en bleven maar vragen stellen waar we steeds onzekerder van werden en uiteindelijk niet meer wisten wat het beste was: eerlijk zijn of liegen… . Uiteindelijk hebben we een hulplijn ingeschakeld en Melissa gebeld. Ze stond meteen klaar om ons te helpen, maar ook zij kon er niet voor zorgen dat we een nieuw visum kregen. We begrepen niet wat het probleem was en waarom we voor het verlengen van ons visum moesten betalen. Uiteindelijk zijn we zonder visum en met veel stress gaan ontspannen in de stad. Het deed deugd om even toeristische dingen te doen en we voelden ons opslag veel beter! 

Na veel geduld en stress, zijn we uiteindelijk een vriendelijke docent van DALICE tegengekomen die ons graag wou helpen. Hij zei ons wat we moesten doorsturen en voor welke papieren we moesten zorgen, al de rest zou hij regelen. Het einde van de lange tocht naar het verlengen van ons visum is eindelijk in zicht, want dinsdag mogen we voor de laatste keer onze handtekening zetten en kunnen we terug met een gerust hart door Zambia lopen. :-D (Of toch zeker voor 30 dagen… Ik hoop dat het de volgende keer vlotter gaat!)

Alsof dat nog niet genoeg stress was voor een hele week is er nog een probleem bij gekomen. Ons stopcontact doet namelijk heel vreemd… Volgens mij is het binnenin helemaal stuk. Dat zorgt er voor dat het heel vreemde geluiden maakt en het af en toe naar brand ruikt in onze kamer. Natuurlijk slaap ik vlak naast het stopcontact :-/ Nu is het zondag en morgen is het hier vrouwendag, dus kunnen de werkmannen ten vroegste dinsdag naar ons stopcontact komen kijken… Ik weet niet hoe ze het gaan oplossen, maar ik hoop dat ze het snel en goed doen. Ik zou graag terug met een gerust hart kunnen slapen!

Het is niet fijn om een blogbericht met zo veel stress af te sluiten dus heb ik nog een leuke/spannende ervaring voor jullie. Gisteren zijn Shirley en ik gaan wild water raften. Wat een geweldige ervaring was dat! We hebben de Zambezi rivier van heel dicht bij gezien. (lees: we hebben liters Zambezi water binnen gekregen!)

Het was echt een heel toffe ervaring, maar dat zorgt er nu dus wel voor dat ik héél veel spierpijn heb. Alles doet pijn: mijn bovenbenen, kuiten, rug, boven armen, buik ... .  Ik zal dus maar beter naar mijn lichaam luisteren en even op mijn bed gaan liggen.

Veel liefs

Nele

Ps: Ik heb van het thuisfront gehoord dat het in België nu al vrouwendag is. Dus aan alle vrouwen: Laat jullie maar eens goed verwennen, want zoals Raymond Van Het Groenewoud zingt: "Meisjes zijn het allermooist op aard! Niets dat hun schoonheid evenaart!"