Zambiaanse tradities en beslissingen nemen...

Hallo iedereen!

Bij mijn vorig blogbericht ben ik gestopt bij de Zambian – Night dus daar zal ik, zoals beloofd, deze keer mee beginnen. Samen met onze huisgenoten hadden we ons klaar gemaakt om naar de Zambian – Night te gaan. Het vroeg wel wat voorbereiding! Bij sommigen moesten er extensions uit gehaald worden (heb ik trouwens al verteld dat bijna alle Zambiaanse meisjes en vrouwen extensions dragen? :-O) anderen moesten naar de kapper om mooie pijpenkrullen in hun haar te laten leggen. De voorbereidingen alleen al waren een hele belevenis! Uiteindelijk was iedereen klaar voor de leuke avond en daar zaten we dan, te wachten om ondergedompeld te worden in de Zambiaanse cultuur. Er waren twee  presentators en verschillende groepen die kwamen optreden. Zo zijn er verschillende typische Afrikaanse dansers op het podium hun kunsten komen tonen. Sommigen waren helemaal wit geschminkt, anderen hadden super veel belletjes aan hun broek of rok hangen. Dan waren er ook nog hun bijhorende zangeressen en muzikanten.

De Afrikaanse dansen werden steeds afgewisseld met een koor en dan waren er ook nog gedreven studenten die hun liefde voor Zambia kwamen uiten door gedichten naar voor te brengen. Toen ik na het 2^e optreden rond keek in de zaal kon ik mijn ogen niet geloven. De hele zaal zat vol met mensen en zelfs buiten stonden er verschillende mensen op elkaar geplakt om toch maar een glimp van het hele gebeuren te kunnen opvatten. Het was mooi om te zien hoe hard de Zambian – Night leefde in en rond de campus!

Eén van de typische Zambiaanse gewoonten is dat ze nooit op tijd zijn en alles veel later begint dan gepland. Natuurlijk mocht deze typische gewoonte niet ontbreken tijdens de Zambian – Night. Deze begon dan ook 2u later dan gepland, dat zorgde er voor dat Shirley en ik helemaal uitgeteld en met honger (want niemand had ons gewaarschuwd dat we thuis véél moesten eten!) op onze stoel zaten. Uiteindelijk hebben Yvonne en Eve ons naar huis gebracht, omdat ze zagen dat we zo moe waren. Wat hebben we toch lieve huisgenoten! Ik noem ze mijn twee Zambiaanse mama’s ;-).

Vorige week hebben we onze tweede en ook meteen onze laatste lesweek gevolgd samen met de studenten. Zoals ik jullie al eerder gezegd had, komen de docenten niet altijd opdagen. Natuurlijk was dat deze week niet anders! De lessen die hier gegeven worden, zijn helemaal anders dan bij ons. Veel minder interactie tussen de docent en de studenten. Dat maakte het voor mij niet altijd even gemakkelijk om de inhoud te kunnen begrijpen, maar gelukkig waren de medestudenten zo vriendelijk om mij een extra woordje uitleg te geven.

De voorbije twee weken zijn voorbij gevlogen, maar gelukkig heb ik veel foto’s genomen om die momenten met onze medestudenten niet te vergeten.

Afgelopen weekend hebben we ons eerste uitstapje gehad! Eerst moesten we natuurlijk het huishouden doen zoals: kleren wassen en ophangen, de kamer vegen en dweilen, de afwas doen van afgelopen avond en kijken wat we nog in voorraad hadden om dan nadien een lijstje op te maken en onze trouwe taxichauffeur, Taxi Collins, te bellen en samen met hem naar Spar (dat hebben ze hier ook! Helaas kunnen we niet alles kopen… . Of misschien beter gezegd, durven we niet alles te kopen. Vorige week hadden we bijna bedorven vlees op onze croque monsieurs gelegd. :-( Natuurlijk geen reden om te treuren, want we hadden nog lekkere kaas. Dus hebben we onze eigen croque cheese gemaakt!) en Shoprite te gaan. Dat zijn de twee grote winkelcentra in de stad en we weten al perfect wat we waar moeten kopen, wat waar het goedkoopst is, het meest vers en het lekkerste. Het belangrijkste waar we naar op zoek waren, waren grote flessen water van 10 liter. Helaas (alweer?!?) allemaal uitverkocht! Dan hebben we maar 10 flessen van 1,5 liter mee genomen. Zonder water vallen is echt niet iets dat we hier willen mee maken! Het water van de kraan drinken we niet, we zijn bang voor de gevolgen… .  

Alle huishoudelijke taken waren gedaan en toen bracht Taxi Collins ons naar het Livingstone museum, want daar wachtten Melissa en Agnes ons op. We hadden namelijk een leuke namiddag aan de Vicotoria Watervallen gepland. Wat een belevenis! Ik zou het jullie zo graag willen vertellen, maar woorden kunnen nooit uitdrukken wat ik daar beleefd heb. Er zijn wel enkele foto’s en filmpjes gemaakt, maar zelfs die maken niet helemaal duidelijk hoe het daar was. In twee woorden: PRACHTIG en NAT! Het woord prachtig zal wel vanzelfsprekend zijn, maar het woord nat ook hoor... . Het water stroomt met zo een hoge snelheid naar beneden dat het gewoon terug omhoog vliegt! Het leek wel alsof het regende. Uiteindelijk waren we helemaal doorweekt! Het is eens wat anders dan met potjes water een douche nemen in een badkuip! :-D

Natuurlijk konden we zo de taxi niet in, dus hebben we nog wat rondgelopen in de buurt van de Victoria Watervallen. Daar heb ik al een paar mooie souvenirs gevonden! Natuurlijk stuit ik op een nieuw probleem: of mijn kleren of mijn souvenirs naar België. Aangezien ik zo slecht ben ik kiezen en beslissingen maken, heb ik met mezelf het akkoord gemaakt dat ik niet kies! Het zijn zowel mijn kleren als mijn souvenirs die met mij mee gaan naar België. (Eens koppig, altijd koppig!)  Nu ben ik enkel nog op zoek naar een nieuwe reiskoffer… .

Eergisteren zijn we naar de Community school Nakatinte geweest. Ik wist dat er in community scholen geen geschoolde leerkrachten zijn, maar ik had gehoopt dat ze toch wisten hoe ze zich tegenover kinderen moeten gedragen. Mijn hart brak toen ik zag hoe de leerkrachten tegen de kinderen brulden… Ik wou echt een verschil maken voor de kinderen en de leerkrachten, maar ik kon het niet aan zien. Hopelijk komen er nog studenten/leerkrachten die wel een verschil in die school kunnen maken, want ik geloof dat het mogelijk is om kleine zaken te veranderen. Het is alleen zo jammer dat we maar 3 weken de tijd hebben en dat is te kort, want eerst moeten we de kinderen in de hand kunnen houden eer we iets kunnen veranderen. Daarom hebben Shirley, Veerle (onze project begeleidster van VVOB) en ik beslist dat het voor ons beter is om onze stage daar stop te zetten. We zullen dus 6 weken stage lopen in DALICE pre – school.

Nu zijn we net op tijd de bibliotheek van de campus binnen gelopen en aan een helse regenbui ontsnapt. Het enige waar we nu nog aan kunnen denken is dat de elektriciteit niet mag uitvallen (Niet dat we het niet gewoon zijn, want we hebben al eens 3 dagen zonder elektriciteit en water gezeten.).

Ik maak me al klaar om helemaal doorweekt thuis te komen, want het is toch nog wel een eindje van de bib naar ons huisje... .

Veel liefs,

Nele

Ps: Sorry dat dit blogbericht zo laat komt, maar we hebben het de laatste tijd zo druk gehad. Het is ook heel moeilijk om hier op het internet te geraken, aangezien er zo veel studenten zijn die meestal allemaal op het zelfde moment denken ‘Oh, laten we naar de bib gaan!’… :-/

Kleren wassen en sprinkanen inspecteren (van op een afstand natuurlijk!)

Mwabuka buti! (Goede morgen in Tonga)

Toen ik zaterdagochtend wakker werd van de blaffende honden, kakelende kippen en onze huisgenoten die zingend een bad namen, merkte ik dat ik nat was van het zweet… Een douche kon ik dus wel gebruiken. We hadden nog geen plannen voor die dag, dus hebben we zaterdag omgedoopt tot wasdag! Eerst alle kleren triëren volgens kleur, dan het ondergoed en de handdoeken op een hoop. Shirley en ik hadden de taken eerlijk verdeeld: ik was alles in de tobbe en zij hangt alles op aan de waslijn. Het resultaat: een volle waslijn en goed ruikende kleren!

We hebben verder al onze spullen een plaats proberen te geven en het was huiselijker gemaakt met verschillende foto’s en ‘Hé, het is oké’ van de flair. Nadat we helemaal geïnstalleerd waren, vonden we dat het tijd was om te genieten van ons 1^eZambiaans weekend. Samen met één van onze klasgenoten, Vera, zijn we naar Olga’s project geweest. Een gezellig restaurant waar ze lekkere pizza’s en pasta’s serveren. Veerle had ons verteld dat het daar fijn was en dat de opbrengst naar een project gaat om straatkinderen te helpen. We waren klaar voor onze eerste lesweek... . 

Met kleine oogjes, spanning in onze buik en een hoofd vol vragen gingen we maandag om 7u naar de kapel. Er waren zo veel mensen, zo veel verschillende gezichten en toch kon ik niemand herkennen. Gelukkig was Eve met ons meegegaan en konden we naast haar zitten. De school heeft een koor vol met studenten die heel mooi zingen. Het is helemaal anders dan de misvieringen in België, maar het is geweldig! Er werd gelachen, gedanst, gezongen, geschreeuwd, … (allemaal om hun vreugde te tonen :D ). Na de kapel wisten Shirley en ik helemaal niet waar we naar toe moesten, gelukkig herkenden we Vera aan haar opvallende pijpenkrullen. Ze leidde ons naar het klaslokaal. Daar waren al verschillende van onze klasgenoten aan het wachten zoals: Pixona, Friday, Collins, Levi, Lozaria, Henry, Peggy, … .

Na veel schuiven en verhuizen van stoelen en banken was er ook plaats voor Shirley en mij. We hadden onze blocnote en schrijfgerief al klaar gelegd, maar er kwam maar geen docent. Doordat de klasgenoten benieuwd waren naar wie we waren, wat we doen, van waar we komen, … ging de tijd heel snel voorbij. Voor we het goed en wel beseften, was het 1^e lesuur al voorbij. Al even snel gingen het 2^e, 3^e en 4^e uur voorbij. We hebben de studenten al een Nederlandstalig lied aangeleerd en enkele liedjes van uit mijn opleiding vertaald naar het Engels. Natuurlijk hebben zij ons dan ook wat geleerd! Er hangt echt een fijne sfeer in de klas en ik voel me meer en meer welkom! 

Het klinkt raar en eerst kon ik het ook niet geloven, maar als de docenten het te druk hebben met andere zaken dan komen ze niet naar de les. Onze eerste lesdag zat er al op, er is een groep studenten die in de voormiddag les heeft en een groep die in de namiddag les heeft. Miss Beatrice heeft ons aangeraden om in de voormiddag naar de les te gaan, want in de namiddag zou het veel te warm zijn voor ons. Wat ben ik blij dat we naar haar hebben geluisterd! Het wordt hier enkel warmer en warmer... Sommigen zeggen dat het wel went, maar of ik er ooit aan gewend ga zijn dat blijft de grote vraag!

Vrijdag hebben we de studenten geholpen met de klas terug  aan te kleden. Door de examens die net afgerond waren, moest alles verwijderd worden. Ze maken hier héél veel spullen zelf, volgende week zal ik proberen om er enkele mooie foto’s van te nemen en ze online te posten. De natuurhoek is mijn minst favoriete hoek… De reden is heel duidelijk: er liggen kippenbotjes, varkensbotten en levende sprinkhanen!!! :O

Gisteren was het ‘Zambian – night’ en ik ben nog steeds een beetje uitgeteld en ga een siësta doen. Dat doen alle Afrikanen hier! Niet moeilijk dat ze om 6u al zingend een bad kunnen nemen… ;-)

Veel liefs

Nele

Ps: Over de ‘Zambian – night’ vertel ik jullie meer in mijn volgend blogbericht!

Problemen oplossen en Chirwa leren

Dag iedereen :D

We zijn dinsdag goed toegekomen in Lusaka. Door dat we 's nachts zijn toegekomen, konden we helaas niet zo veel zien van de stad. De dag nadien hadden we ook niet veel tijd om de stad te verkennen, want we zijn simkaarten, internetsticks en eten gaan kopen voor onderweg tijdens onze lange reis naar Livingstone. We werden langs alle kanten bekeken en we werden toegeroepen met "Sisi!" "Hé sis!" "Sisters!", als we terug glimlachten of zwaaiden waren de Zambianen steeds heel opgewekt. Doordat iedereen naar ons lachte en er echt een leuke sfeer hing, leek het alsof we twee prinsessen waren! :-p

Woensdagavond was het de enige dag dat we nog wifi hadden, dus ik wou graag aan mijn mama en papa laten weten hoe alles daar was, wat ik er van vond, hoe ik me voelde … . Vol goede moed wou ik mijn laptopstekker in mijn wereldstekker steken, maar het werkte niet… Toen sloeg de paniek toe, want hoe was het mogelijk dat mijn laptopstekker noch in mijn wereldstekker noch in die van Shirley paste? Het kan stom klinken, maar ik kreeg heimwee naar thuis… Ik miste mijn vertrouwde omgeving, de sfeer van thuis, de aanwezigheid van mijn mama, papa en zus. Het werd allemaal even te veel! Ik wou skypen met mijn papa, maar aangezien de batterij van mijn laptop plat was, ging dat niet. Gelukkig mocht ik Shirley haar laptop gebruiken, maar eer ik daar op skype geraakte moest ik verschillende codes en wachtwoorden invoeren. Uiteindelijk ben ik toch op skype geraakt, pas na al die moeite wist ik dat mijn ouders beiden in een vergadering zaten… . Dus kwamen er terug meer tranen.. Ik had zo veel verdriet en zo veel heimwee… Plots hoorde ik meisjes zingen en ze zongen het lied: “Blessed be Your name.” Mijn tranen veranderden in een glimlach en ik heb met hen meegezongen. Het gaf mij een heel veilig gevoel! Daarna heb ik kunnen skypen met Tine. Ook al waren we dan zo ver van elkaar, zij kan mij nog steeds troosten als één van de beste! <3

Veerle, onze begeleidster van het VVOB, wist meteen een oplossing voor mijn 1^e probleem. We zijn gisteren een verdeelstekker gaan kopen en ja hoor, wonder boven wonder mijn laptopstekker past er ook in! :-D

Na 7uur in de auto te zitten, zijn we gisteren eindelijk toegekomen in Livingstone. Het is hier véél warmer dan in Lusaka, dus veel water drinken is de boodschap. Onze eerste indruk van onze kamer was: “Nee? Serieus? Moeten wij hier slapen?” Maar nu dat de meeste spullen hun plaats hebben gekregen, ziet het er al veel beter uit. Ik vind dat het zelfs niet meer aanvoelt als een vreemde plek! Ik ben hier echt heel graag!!

Vandaag hebben we de lessen gevolgd met de 2^e jaars (de opleiding kleuteronderwijs is hier sinds kort veranderd in een 3 – jarige opleiding, daarvoor was het een 2 – jarige opleiding.) Ik heb er niet alles van begrepen, maar het is heel leerrijk en fijn om met hen lessen mee te volgen. Er hangt een fijne sfeer in de klas, iedereen vindt het fijn dat we hier zijn en dat geeft mij echt een goed gevoel. Ze worden steeds meer en meer vrienden en ik ken ze nog maar 1 dag! Tijdens de pauze hebben we een lokaal taaltje geleerd: Chirwa. Het is niet gemakkelijk, maar heel fijn om van hen te leren.

Om af te sluiten heb ik nog enkele van mijn al beleefde leuke momentjes met jullie delen:

·         Buiten ontbijten om 6u30 terwijl de zon schijnt en zand warm wordt

·         Twee salamanders begroeten in onze kamer en ze omdopen tot Jefke en Fredje

·         ’s Avonds douchen door bekers met koud water over je hoofd te kappen en denken dat je onder een waterval staat

·         Door het college wandelen en heel de tijd lachende gezichten zien

·         Grappige spelletjes spelen in de klas als de docenten maar niet komen

·         Voor het slapengaan genieten van een reepje fondant chocolade

Nu ga ik nog even onder onze waterval staan ;-) en nadien slapen!

Mugone bwino! (Slaapwel in Chirwa)